| |
The Great Millenium Peace Ride 1998-2000 Something which was impossible in the point of view by human being, became possible. If it be possible, as much as lieth in you, live peaceably with all men. (Romans 12,18 KJV) And
the work of righteousness shall be peace; and the effect of
righteousness quietness and assurance for ever. (Isaiah 32,17 KJV) The Great Millenium Peace Ride Seattle (6.08.1998) - Hiroshima (1.01.2000) Starting
for the trip around the world I took with me bicycle "Romet" which was
older than me, old bags, and about 300 USD in the pocket. I do not
found sponsors in Poland, I wasn't insured, I did not have any
vaccinations for different deseases. I was like a vagabond comparing to
my fellows from thje group. But even so I was in beetwen one from about
600 peope who went through whole the way. One
of distinguishes after the trip it was a medal from the President of my
home town Radom, and at 14 of February 2000. I was between four of my
fellows from the group who was distinguished by the medal which I
recieved from Mr. Valdas Adamkus, the President of the Republic of
Lithuania. The Great Millennium Peace Ride
started at 6 of August 1998 in USA in the aniversary of the tragedy
which happened in Hiroshima when the atomic bomb was cast down on this
city. And our Ride finished in Japan at 1th of January 2000 - in
Hiroshima the city of symbol. The route
went through 43 countires on the five continents: both Americas,
Afirca, Europe, Middle East and Asia. By bicycles we went through 24239
km, and next similar amount of kilometers we went through by different
kind of transportation. Daily we were doing on the bicycles avarage
about 80 km, but sometimes we were doing like 180 km. It was depend of
the quality of the route or sometimes even lack of route. In different
countries we were organizing the press conferences, meetings with
media, reporters and etc, meetings with local municipial
representatives, also with some social and sport societies. The ideas
of the Peace Ride was presented at the meetings with young students at
the schools. The ride had a open character.
It means that every one who wanted to join us He could. From the
invitation on the whole world took opportunity more than 600 people.
Who they was joining us on the way, sometimes just for one day
sometimes for a little bit longer, or like some people they joined us
even thy did not realize that they will be traveling with us untill the
end of the trip. People, who was
participating in this event they became an example that no matter of
parting us differences like for example age (the youngest participant
had 22 years, and the oldest one was 64 years), education (profesor of
Economy, Doctor of Phisics, Trainer of Karate, Electronic Technician,
The Teacher of English, Secretary, or construction worker), nationality
( the base of the group was the representatives of Repablic of Croatia,
Lithuania, Mexico, Germany, Peru, Poland and Italy) we were able to
accept each other and together overcome different dificulties, which
was many during this trip atound the world. In India happened tragical accident, where one of our fellow died - Walter Ramon from Peru. The
Ride 10 people ended in Hiroshima, it was two people from Poland,
Waldemar Grabka from Bielawa (He joined to the group in Szczecin,
Poland and He was participating in the last seventh months of the trip
through Europe, Middle east and Asia). The
"Iron letter" which was issued by the UNESCO, many times was helping us
when we were trying to arrange some different permissions for
travelling through different regions of the world, which normally
wasn't available for the regular tourists. Such situation was in
Myanmar (Burma), China, where in some vilages the participants of the
Ride was first seen forigners since long time. Sławomir
Płatek. Born 9 of November 1977 in Warszawa (Warsaw) Poland. Finished
Secondary School and High School of Electronics in Radom, my home town.
Since childhood I was riding a bicycle. And yet when I was in a high
school it was born in me a dream about the Bicycle trip around the
world. Sincerely Sławomir Płatek Participant in the Great Millenium Peace Ride 1998-2000 http://www.peaceride.org http://bicycle.pr.radom.pl _____________________________________________________ Peace
I leave with you, my peace I give unto you: not as the world giveth,
give I unto you. Let not your heart be troubled, neither let it be
afraid. (John 14:27KJV) The Route... The
ride started in Seattle, USA 6th of August 1998. This day is a
anniversary of the tragedy which happened in Hiroshima by casting down
the atomic bomb. The route went through Central America, South America,
Western Africa, Europe, Middle East and Asia to Japan. Where the ride
was ended on the 1th of January 2000. It was the symbolic date of
entering the new millenium. The whole plan of the trip was preapred yet
before started. It means: through which countries we will be
travelling, how long we will be in each country, how many days we will
be travelling on the bicycles, and how long we will be travelling by
taking different kind of transportation, everything was counted in such
way that we could be able to arrive on the 1th of January 2000 to
Hiroshima. The main person who prepared the plan of the trip was the
Mr. Valery Rassolko - Belarussian Coordinator of the Peace Ride but
also a translator. From the History of the
organization of the Ride.... The Idea of the ride was born in 1993 in
Athens, Greece during the international meeting of the cyclist. In 1994
it was established in USA non-profit organisation the Great Millenium
Peace Ride, which was starting to establish different contacts with
different organisations and also with the individual people from
different parts of the world. They started to create international net
of the Ride Coordinators in different countries and regions. The
primary assumption it was to create group of 500 cyclist for 3 cyclist
from each country, and through international sponsoring assert,
financial support for covering this whole event. Foreseeable cost of
the trip it was 18200 USD per person. In meantime happened the
distribute of the financial sphere of organisation of the Ride what
meant, that the participants had to find by themselves financial
support in their own countires, which they are representing. It was
about 80 Coordinators in different countires. When the organisation in
USA colapsed, the Lithuanian group decided to continue the organisation
of the Ride. The Lithuanian Coordinator
Doctor of Phisics Sigitas Kucas and later International Coordinator of
the Ride, He sent informations to those about 80 Coordinators with a
request of helping to organize the route through their country. He
received may be just a little bit more than 10 positive answers. And
because of that we had in few countries prepared program when we were
travelling through some countires. In the Repulbic of Lithuania this
Ride was a national event. Before the ride started the Lithuanian group
had a visit with the Valdas Adamkus, the President of the Republic of
Lithuania, who as a first signed the Peace Banner. The Ride was
supported by the document from UNESCO thanks through this letter we
received a lot of help. (thanks to God I can say) My
participation in the Ride... In years 1995-97 during vacation time I
was travelling by bicycle through Europe. But in 1997 it came to me a
dream to travel by bicycle around the world. I was planing to go for
this trip alone, even I created the whole plan of the trip. One fellow
from the High Electronic school He knew about my plans. Someday He
found article in "Gazeta Wyborcza" the day 30 of September 1997 with
title.: " By bicycle in the third millenium. With Kinga around the
world" And started like that. From this article subsequented that they
wasnt searching somebody for particiapting but they was searching a
sponsors. It was added the phone number and I decided to call. Finally
I went for the international organisational meeting in Gdansk, Poland
it was December 1997. They accepted me as a participant. Some time
later one of the polish coordinators (3 students was involved in it)
she called to me and said that they decied to back out from the
organizing the Ride and from the participation too. I became alone. In
may 1998 I went to Vilnius for the next international organizing
meeting. Even after the meeting I wasnt thinking that I will be able to
participate in this Ride. In may of 1998 happly went through the final
examinations at my high school and I was free. I was trying to pass
exams and became a student at the Politechnical School of Radom (some
kind of Technical University) but either first or second exams did not
have enough points to be accepted as a student in this school. I was
trying to find a sponsors but without positive results. And because of
that I was thinking that nothing will be, I wont be able to go for this
ride. But 19 of June 1998 it came to me a big envelope letter from
Vilnius, Lithuania from the International Coordinator. He sent me the
documents needed to apply for the visas. The main problem it was to
receive visa to USA. But I decided to try even if I didn't have it
sponsors and enough financial means, and a good equipment. I decided to
make a copy of documents and send by express letter to the US Embassy
in Warsaw, Poland. It was a surprise for me when 20 of July 1998 I
received letter from the US Embassy in Warsaw, Poland. In this letter
from the US Embassy it was a invitation for 4 of August 1998 to come
for applying for US Visa. The Ride was
starting 6 of August 1998, and because of that I decided to call to the
US Embassy with a request to quicken the appointment. They gave be
permission to come one day earlier, it was thats all what they could
offer to me. In meant time I was searching for a flight reservation to
Seatlle. First reservation which I had made in both ways was for about
1050 USD. At the travel office they informed me that it is impossible
to by one way flight ticket to USA. Even my brother said that such big
money will no borrow from any one to buy such expenicve ticket. But
later the former Polish Coordinator Kinga Choszcz she sent me by email
informations that in Gdansk it is possinle in student travel office to
buy a cheaper ticket to USA. But also such student travel office was
also in Warsaw, Poland. I made a reservation for a flyght to Seattle
for about 322 USD. But even such price was a high amount of money for
our Family. But my brother Miroslaw he decided to help me, and He
borowed money to buy a flyght ticket. When I arrived to the US Embassy
at the 3 of August 1998, at the door of US Consulate was a long line of
people. For my surprise I wasn't waiting in this long line but they let
me go in through other door. Totally I did not know what to do where I
was alredy in, Where to go. It was for me
unknown how to apply for the visa. I paid 45 USD of the visa fee, and
next only It came to wait for the meeting with the US Consul. I went
down to the big room which was situated in the down part of the US
Consulate (something like a basement) there it was many people which
was seating everywhere where it was possible, on the benches on the
stairs etc. I was waiting for the meeting with the consul. All the
talks which was going on there was open, it means: every one could
hearhow was going on the talk of the person who was standing by the
window where was consul behind the window. I think that It was a method
of avoiding some kind of proposition of corupption. I
was waiting about one hour. Before me it was two students, they was
talking in English with a Consul and they did not receive visas. And I
was thinking, I do not know English, I finished school, I do not have
job, I am not a married, I do not went to the army service. Consul
could think that I want to immigrate. But When I came to the window,
the Consul asked in which language we will talk. I answered in Polish.
I shown Him certificed in English that I am Polish coordinator of the
Ride and that the Ride is supported by UNESCO. WE do not long time
talk. Consul said to me, that I can come tommorow to collect the visa.
I was shocked and because of that I was thankfull and I went out of the
US Consulate forgeting that It can be better if I could receive visa at
the same day, because I had appointments for visas in the Mexican and
Guatemalian Embassies. I deiced to call to to US Consulate with request
to issue at the same day the visa and collet the visa the same day
also. One woman with whom I was talking wasnt unhappy telling me why I
did not said that to Consul to issue and collect the visa the same day.
But finally she said to come to US Consulate about 2 PM when the visas
are delivered, and then may be my visa will be ready. And It was so at
the same day I recieved visa to USA, Mexico and Guatemala. At the
Guatemalian Embassy even I was few minutes late because the Guatemalian
Embassy was working only untill 3 PM the consul there was so kind that
He waited for me issued the visa and even He gave me few maps of
Guatemala. The flyght to USA I wasnt able to reserve not erlier than on
the 7th of August 1998. We came to the Warsaw Okecie international
Airport. We came there by the old minibus of my fellow from home town.
The whole Family and some fellows, and also my equipment: Polish
Bicycle ROMET made in 1976 which was older than me. The Bicycle needed
to be partly a parts in to peaces and put in to the cartoon. I took
with me also old bags which I had in my previous Bicycle European
trips. At the Airport my Mother as crying, but even it ws not my first
bicycle trip for a long time, but this one it was for a longer time
that the previously maded. Brother Miroslaw at the airport gave me 300
USD also from Uncle I recieved some money too. It was all my money
which I had for one and a half year travelling around the world. By
British Airways on the 7th of August 1998 I fly to London and there I
needed to wait until next day for my next flyght. I decided to not wait
at the airport. I decied to find Seventh Day Adventist Church and go
there. I had some list of different churches and I did not know where
to go. Finally I went to the Hackney SDA Church. When I came there it
was already late. I was thinking that nobody will be there but, there
was a many people singing. It was a black people church. One person
later took me to His house. I was sleeping there and the next day in
the morning I went back by subway to Heathrow Airport. I remember
brother Miroslaw gave me 10 Pounds and I spended just for the two
tickets almost 8 Pounds one it was daily ticket for about 4 Pounds and
one way ticket for a bout 3 pounds. It was for me really expencive. But
It was worthy to go out from the airport for a visit. 8 of August 1998
I had a flyght from London to Seattle. The flyght was going out about
11 AM and arriving to Seattle it was for a about 12. But I did not know
I will come at noon or at night. The International Coordinator wrote to
me in email that somebody will come to the airport. When I finally came
to Seattle at the Custom control they tok my oranges which I received
from Family and I wanted to keep and eat them later. They throw it them
to the trash, But happly they did not took my brown breads which I
brought from Poland. I was waiting at the airport but nobody was comnig
to pick me up. I had the address and telephone to the Friend of Sigitas
I was trying to call there but nobody was answering. After about 7
hours of waiting at the airport I decided to take a Taxi because going
by bus it was impossible because of the bicycle which was in the
cartoon packed and my other bags. I had about 300 USD, and to spend 40
USD for a Taxi it was a great expenicve. I was thinking about it for a
long time. But when finally the day became night I took a Taxi. I went
to the place where Sigitas gave me address. When I arrived there. It
was a one wooden building which was with two floors. And it was living
there different Families. And When I arrived there I did not know that
in this building are living different Families. One woman from the
ground floor came out and said to me that such person is not living
here, it was my understanding like that. I wanted that the Taxi driver
will leave me there and I will sleep in the bushes close by the house.
But the woman from the house did not agreed. Finally I landed in the
International Yout Hostel where for the night I needed to pay 20 USD.
It was the most terible night in my life. I did not know where it was
the group. The address which I received the person wasnt there. I did
not have money for coming back to home. In the morning somebody called
to the Youth Hostel and left the phone number and mesage and to contact
with Him. I decided quickly to call to that person and the person came
to pick me up by long car because my bicycle was in the box. It was a
neighbor of Patricia Radin the firend of Sigitas. Few days I spend at
his flat. He took me in different places to see Seattle one time He
took me on his motorcycle for a ride through the Seattle it was a nice
time. Finally came Patrycia. I did not know that she was in Canada
Vancover it was connected with her work sience she was there for some
Conference. She was studying and working at the University of
Washington. With her was working and studying Przemek Pyrdak which I
met. It was very nice again to talk in Polish. Because at that time my
English it wasnt so good. Przemek he helped me to buy the back wheel
because this mine wheel was so damaged during the flight from Poland to
USA that it was not possible to repaired. We went to one shop and I
bought back wheel used one it was Japanese wheel. The seller sold the
wheel to me for 24,75 USD. Przemek gave me also Helmet and gloves. It
was a great help for me from Him. One day I was seating at the Pat
house by the computer writtings emails, the phone was ringing, I
answered the phone and it was surprised for me it was calling Sigitas.
In the evening He was calling again to speak with Patricia. Next day
Patrycia reserved for me train Amtrak from Seattle to Salem in Oregon.
The cost of the ticket was 28 USD. I even did not move from Seattle I
had to spend 112,75 USD from 300 USD which I had for the one and a half
year trip around the world. I needed to pack my bicycle again to the
cartoon. The cartoon costed 5 USD I think that the 28 USD it was
already included the cartoon. It was nice to travel by train. In the
train I met one girl she was Korean I think. She was some kind of
Missionary. It was nice to talk with her. We exchanged contact. To the
train station in Salem came Christoph from Germany by van Chrysler
Voyager, and he took me. This Van it was a Ride transportation car.
Finally I joined the group 12 of August 1998 at the Devil's Lake Park
by Lincoln city. There I met the group it was: Sigitas Kucas (47 years
old) Doctor of Phisics and also a international Coordinator of the
Ride. (Lithuanian), Edvardas Ziżys (62 years old) profesor of Vilnius
University (Lithuanian), Gediminas Vasiliauskas (about 35 years)
(Lithuanian), Goda Ciplyte (31 year) teacher of English language
(Lithuanian) Ignas Brazauskas (about 18 years) student (Lithuanian) ,
Guenter Ehrich (63 years) Retired (German), Christoph Schleidt (about
25 years) Social Worker (German), Olivier Stephan (about 23 years)
Construction worker (German), Ahmet Mumcu ( about 40 years) Restaurant
Owner (Turkish-German). It was a nice place where I meet all of them. I
was thinking that Sigitas will find some sponsors in USA, but it wasnt
so. I decided that I will be travelling untill I can, and later I willl
borrow money from the Polish Embassy for the ticket coming back to
Poland. I was the worst equiped, from between my fellows from the
group. I was like a Vagabond comapring to the fellows which they had a
good bicycles, equipment and some of them was well financially preapred
to go for a whole trip around the world like for example Ahmet. The 13
of August 1998 It was my first day on the bicycle. Oliver he proposed
to me to go together. I agreed. I did not give my luggage to the car
because I did not had a money to pay for the car. Usually everyone had
a map. And in the morning we were disscusing the route and making
decissions that today we are going to such and such park and we will
sleep there. And usually people was going individually or in small
groups. Daily we were making about 100 km, it was good asphalt routes.
We were startig in the morning and to the place of sleeping some fo the
fellows was coming earlier some of the later and even some was caming
late at night. We were dividing in to the groups for three people. The
3 people groups was preparing the meals morning and evening for the
whole gruop. We had a car Voyager Chrysler Plymouth which in Seattle
was bought 7 people collected money and payed 3000 USD In this car was
transported different things lke: gasoline stouve on which we were
preapring the hot meals. I did not had a tent and I was sleeping
because of that outside on the ground on Karimat in sleeping bag.
Edvardas had a video Camero and He was preapring the materials for the
Lithuanian National Television LTV where it was shown one time per two
weeks 10-15 minutes prgrams from the way. One of the sponsors of the
Lithuanian team was Express Delivery Service DHL and thanks to DHL they
was able to sent the Video tapes to Lithuania very quickly. Four people
from the Lithuanian team had prepared special bicycles by the German
company for the trip. The Story is not finished yet. It is on the way of translation. I appologise. Czasami
na trasie mieliśmy takie zjazdy że jechaliśmy około 70 km/h. Czasami
sam się bałem jechać tak szybko na moim "staruszku". Guenter miał
organki i uprzyjemniał nasze wieczory i poranki grając na nich.
Wieczorem na naszych miejscach noclegowych siadaliśmy przy stole i
omawialiśmy plany na kolejne dni. Christoph był pracownikiem socjalnym
i lubił prowadzić spotkania i wyznaczać rożne obowiązki każdemu. W
grupie nie mieliśmy jakiegoś mechanika ale każdy to co umiał starał się
pomóc jeden drugiemu. Przed wyjazdem w trasę rano staraliśmy się
przeglądać i naprawiać rowery ponieważ wieczorem było to nie możliwe. Mieliśmy
ze sobą Laptop Dell Latitude 166MHz 32Mram 2,1GB był on
przysponsorowany przez litewską firmę Ars Computandi. Tym laptopem
opiekował się Sigitas. Była to jedyna możliwość komunikacji ze światem.
Ja otrzymywałem od brata raz na tydzień wiadomość ponieważ musiał on
korzystać z internetu u rodziny znajomych a czasami pisał listy u
siebie w pracy. Jeden list czasami pisał 2 dni. Niekiedy potrzebne było
ażeby przesłał mi niezbędne informacje jak np: jakieś adresy i musiał
się z tym trudzić. Odwiedziliśmy Park
Sekwoii. Kiedy wjeżdżaliśmy do tego parku w dzień zrobiło się tam
ciemno jak w nocy. Dotarliśmy do tzw: "Wielkiego drzewa" które miało
takie wymiary: wysokość 92,6 m, średnica 6,6 m, obwód 20,7 m. wiek
około 1500 lat. W San Francisco przy moście
Golden Gate zorganizowaliśmy spotkanie tzn: rozłożyliśmy mapę naszej
trasy rozwiesiliśmy transparent naszego rajdu i próbowaliśmy dzielić
się ideami rajdu pokoju a przy okazji również sprzedać nasze rajdowe
koszulki. Mieliśmy możliwość spotkać emigrantów litewskich którzy nas
bardzo mile przyjmowali i gościli. W Los
Angeles nocowaliśmy przy Polskim Kościele Rzymsko-katolickim. Tam
dzięki pomocy ks. Edwarda Mroczyńskiego który mówił o mnie w
ogłoszeniach mszalnych, a ja stojąc z wystawioną czapką na zewnątrz
kościoła zbierałem datki. I tak dzięki Polonii w Los Angeles zebrałem
ponad $700 dolarów co dało mi możliwość kontynuacji rajdu. Rownież
jedna rodzina polonijna zaprosiła nas, cała grupę na poczęstunek ale
tylko ja i Olivier skorzystaliśmy ponieważ reszta grupy była w różnych
miejscach. Litwini byli na spotkaniu w Litewskim Kościele Katolickim i
tam otrzymali wsparcie finansowe. Nie tylko moja sytuacja finansowa
była ciężka każdy liczył się z groszem. W Los Angeles spędziliśmy kilka
dni, miałem możliwość zobaczyć Hollywood i Beverly Hills lecz nie
zrobiło to na mnie większego wrażenia. W telewizji wszystko to
upiększają. Moim marzeniem było odwiedzić USA myślałem że to jest "raj
na ziemi" ale gdy tam już się znalazłem zobaczyłem że ludzie podobnie
żyją jak w Europie. W San Diego
zatrzymaliśmy się przy Polskim Kościele Rzymsko-Katolickim tam dzięki
pomocy ks. Stanisława Kowalskiego uzbierałem około $150 dolarów.
Jeszcze bardziej wzmocniła się moja sytuacja finansowa. Pierwszym
miastem w Meksyku do którego dotarliśmy była Tijuana tam
przenocowaliśmy w tanim Hotelu. Ja czasami ażeby zaoszczędzić nawet te
parę groszy spałem w samochodzie. I dalej ruszyliśmy część grupy
samochodem a reszta autobusem do Hermosillo gdzie czekała na nas
koordynatorka meksykańska Flor Toledo. Ja akurat byłem w tej grupie
która podróżowała samochodem. Na granicy wewnętrznej w stanie Sonora w
Meksyku mieliśmy problem nie chcieli przepuścić nas i samochodu, a
zgodzili by się jeżeli byśmy im zapłacili około $1000 dolarów. My nie
zgodziliśmy się na to. Postanowiliśmy zawrócić do USA i pojechać inną
trasą, przez stan Arizona i z powrotem do Meksyku. Na innej trasie nie
mieliśmy żadnych problemów, zapłaciliśmy tylko manipulacyjną opłatę
około $11 dolarów i ruszyliśmy dalej. Od Hermosillo zaczęła się ciężka
praca na rowerach. Musieliśmy wstawać wcześnie rano a czasami była to
jeszcze noc kiedy wyruszaliśmy w trasę na rowerach, ponieważ musieliśmy
danego dnia pokonać około 130 km i dotrzeć na 13-tą lub 14-tą gdzie
mieliśmy umówione spotkania z przedstawicielami miast, radiem,
telewizją, gazetami, przedstawicielami sportu, młodzieżą w szkołach
która była poubierana w takie same stroje: Dziewczyny miały swoje
mundurki, chłopaki również, ładnie to wyglądało. Mieliśmy możliwość
uczestniczyć w koncercie muzyki gitarowej a później był dla nas czas
ażeby powiedzieć coś na temat naszego Rajdu. W jednym z miast zostały
zaprezentowane dla nas tańce i stroje meksykańskie. A gdzie indziej
witano nas jak by to był "Tour de France". Przygotowane były barierki w
centrum miasta. Zdarzyło się tak np.: w Mazatlan gdzie nocowaliśmy w
wysokiej klasy hotelu położonym nad oceanem z klimatyzacją, basenem, a
innego dnia nocowaliśmy na hali sportowej. Przygotowywane były posiłki
dla nas. Na trasie mieliśmy obstawę policji. Z jednej strony była to
dla nas duża pomoc ponieważ poruszaliśmy się po głównej krajowej drodze
i policja dawała nam pewną ochronę przed dużymi ciężkimi ciężarówkami,
a z drugiej strony był to dla nas pewien kłopot ponieważ kiedy
chcieliśmy się załatwić czy zrobić zdjęcie, musieliśmy to czynić szybko
ponieważ zaraz za nami jechał samochód policyjny. W północnym Meksyku w
godzinach południowych temperatura dochodziła do 42*C. Wszystko było
gorące nawet wiatr który dało się odczuć był gorący. Staraliśmy się nie
podróżować w czasie najgorętszym ale czasami było to nie możliwe
ponieważ musieliśmy zdążyć na jakieś spotkanie, choć i tak czasami nie
docieraliśmy na czas i wtedy nasza koordynatorka była zła na nas.
Ludzie trudzili się aby przygotować specjalnie dla nas program a my nie
przyjeżdżaliśmy na czas. W Meksyku odłączył się od nas Christoph
Schleidt z Norynbergii. Przed wyjazdem ożenił się i wyjechał w podróż
dookoła świata. Rajd był otwarty dlatego na trasie przyłączały się do
nas różne osoby aby z nami podróżować, dzień czy kilka dni albo nawet
dłużej, również przyłączały się do nas kluby rowerowe. Niedaleko miasta
Oaxaca na południu Meksyku odwiedziliśmy archeologiczne miejsce
"Montalban" gdzie znajdują się piramidy. Na naszej trasie co jakiś czas
robiliśmy postoje ażeby coś zjeść czy odpocząć. Zabieraliśmy ze sobą
jakiś prowiant przeważnie sporo było tam owoców i większość prowiantu
wiozła dla nas policja. Na jednym ze spotkań z młodzieżą w szkole
Sigitas mówił po angielsku a Flor tłumaczyła. A na drugim znów
spotkaniu Edvardas grał na gitarze i śpiewał po litewsku. W Meksyku
przyłączył się do nas Hugo Valente współkoordynator (około 27 lat )
fotograf. Z powodu powodzi w stanie "Chiapas" musieliśmy ten teren
ominąć. Gdy dotarliśmy na granicę meksykańsko-gwatemalską okazało się
że będziemy musieli spędzić tam noc ponieważ nie mieliśmy pewnych
dokumentów które trzeba było pobrać w miejscu oddalonym o kilka
kilometrów a które to mijaliśmy w czasie drogi do granicy. Noc
spędziliśmy na zewnątrz przy budynku policji. Ja nie miałem namiotu a
jeszcze do tego ukradziono mi karimatę i musiałem spać w śpiworze na
rozłożonej folii. Nie było za wygodnie ponieważ leżałem na kamyczkach
które mnie upijały ale trzeba było się przyzwyczajć. W Gwatemiali
pierwszą noc spędziliśmy w tanim hotelu mieście Huehuetenango gdzie
dotarliśmy późnym wieczorem i na dodatek padał deszcz. Było gorąco,
choć pracował wiatrak w pokoju to i tak spać można było bez
przykrywania się czymkolwiek. W Gwatemiali nie mieliśmy przygotowanego
programu przejazdu przez ten kraj. Musieliśmy sami organizować sobie
program. Wysunąłem propozycję aby udać się do różnych miejsc z prośbą o
pomoc. I tak zaczęliśmy nocować bezpłatnie przy kościołach, szkołach u
osób prywatnych itp. W miejscowości Solola dołączył się do Rajdu,
Manuel Monsalvo Cortes (25 lat) student języków ale również sprzedawca
warzyw (meksykańczyk). Solola jest położona niedaleko jeziora które
otoczone jest górami. Nad jeziorem znajduje się pralnia tzn: kobiety
zbierają się i piorą różne rzeczy. W tym czasie kiedy tam byliśmy
odbywał się chrzest poprzez pełne zanurzenie, zostało ochrzczonych
około 20-tu młodych kobiet i mężczyzn. Zebrało się tam dużo ludzi z
jakiegoś kościoła protestanckiego i również odbywało się tam
nabożeństwo. W Sololi okazało się że nasz operator kamery Edvardas ma
problemy z okiem. Gdy dotarliśmy do miasta Gwatemala stwierdzono że
musi zostać przeprowadzona operacja na oku. Miał on do wyboru wracać do
kraju i tam by została przeprowadzona operacja i wtedy chyba już by nie
dołączył ponownie do rajdu. Postanowił zostać na miejscu, towarzyszyła
mu Goda która została aby się nim opiekować. Mieliśmy kamerę ale nie
mieliśmy naszego operatora i przez to nie ma prawie wcale materiału
filmowego z późniejszych krajów środkowo-amerykańskich. W Gwatemali nie
przebywaliśmy długo ruszyliśmy do następnego kraju czyli Salvadoru.
Jest to biedny kraj mogliśmy zauważyć jak ludzie mieszkają w chatach
glinianych pokrytych trzciną, którzy zajmują się jakimiś niewielkimi
uprawami próbują sprzedać banany, arbuzy, pomarańcze czy jeszcze inne
owoce które wyrastają wokół ich domów. Jednego dnia kiedy to zgubiliśmy
się ja i Gediminas kupiliśmy na trasie od dzieci arbuzy i szukaliśmy
ładnego miejsca na spożycie ich. Dotarliśmy nad ocean spokojny na plażę
na której znajdował się czarny piasek woda w oceanie była ciepła a my
siedząc na plaży zjedliśmy po arbuzie i ruszyliśmy dalej.
Podróżowaliśmy niedaleko oceanu spokojnego trasa była zawiła wiodła
przez tereny pagórkowate. Było gorąco ale czasami na trasie można było
spotkać strumienie wody spływające ze skał gdzie mogliśmy się
ochłodzić. Grupę spotkaliśmy dopiero po kilku dniach w stolicy San
Salvador w Ambasadzie Hondurasu. Cudem się tam razem odnaleźliśmy. Honduras
praktycznie pokonaliśmy poprzez transport ponieważ gonił nas plan
rajdu. W stolicy Tegucigalpie w biały dzień pozostawiliśmy samochód bez
opieki czego rezultatem była wybita szyba w dzwiach i za której wymianę
musieliśmy zapłacić $120 dolarów. Niedługi czas później ukradli nam z
dachu samochodu małą antenę do satelitarnego systemu GPS, który to
litwini dostali od sponsora. Zakończyło się zbieranie danych o naszym
położeniu poprzez system GPS. Był to bardzo pomocny system na naszej
trasie dlatego że pomiary np: na jakiej podróżowaliśmy wysokości, ile
kilometrów pokonywaliśmy, były zapisywane do podłączonego laptopa a
póżniej przesyłane w e-mailu. Dane te były wykorzystywane do stworzenia
mapy internetowej obecnego położenia naszego. Mogłem zauważyć duży
kontrast pomiędzy ludźmi bogatymi a biednymi. Bogaci wznosili piękne
domy a czasami nawet pałace a w dodatku odgradzali się murami na
których założone były druty kolczaste pod napięciem. Nie wiem czego ci
ludzie się tak bardzo bali że tak się odgradzali od świata. Gdy się na
to patrzyło a zaraz obok na ulicy biedna kobieta podchodziła do
samochodów aby coś sprzedać albo żebrając był to naprawdę
przygnębiający widok. W Tegucigalpie kilka osób z grupy musiało się
starać o wizę do Nikaraguii. Ja nie potrzebowałem wizy do tego kraju, w
przeciwieństwie do Niemców którzy obawiali się że albo nie dostaną tej
wizy, lub będą musieli za nią dużo zapłacić. Cudem otrzymali te wizy
bezpłatnie. W Nikaraguii w Granadzie przyjęli nas w szkole przy
kościele Adwentystów. Pamiętam jednej nocy padał deszcz a raczej była
to straszna ulewa kiedy to woda dosłownie lała się z nieba jak z kranu.
W Środkowej Ameryce był to czas bardzo deszczowy a nawet tragiczny
kiedy to po przejściu huraganu "Mich" zginęło lub zaginęło około 10000
ludzi. W Nikaraguii opuścił nas Hugo Valente nawet się z nami nie
pożegnał. Wrócił do Meksyku. W miejscowości Rivas mieliśmy taką
sytuację kiedy to w kościele Adwentystów zaproszono nas na nabożeństwo
a później dosłownie w kościele nocowaliśmy i przyrządzaliśmy posiłek na
naszej kuchni benzynowej a był to chyba wtedy ryż dlatego że mieliśmy
go dość dużo w USA został zakupiony duży worek i trzeba było go zjeść.
Na granicy nikaraguańsko-kostarykańskiej oczywiście jak do tej pory na
każdej granicy mieliśmy problemy z naszym samochodem, chodziło o
dokumenty. Byli tacy ludzie których nazywano "Tramitadores" którzy
chcieli udzielić nam pomocy w załatwieniu dokumentów w zamian za parę
groszy. Przeważnie to my sami chcieliśmy załatwiać te dokumenty. Na
granicy przebywało mnóstwo ludzi trzeba było uważać aby w tym całym
zamieszaniu nie zginęło coś z przyczepki lub dachu samochodu. A gdy
przemieszczaliśmy się samochodem, był on zawsze bardzo obładowany.
Wyglądało to mniej więcej tak: z tyłu na drzwiach mieliśmy umocowany
taki specjalny bagażnik na rowery, znajdowało się tam ich 3 lub 4. Na
dachu samochodu były bagaże, a w przyczepce reszta rowerów czyli 6 lub
7 i reszta bagażu. A jeśli chodzi o przyczepkę to dostaliśmy ją w
Kalifornii od emigrantki litewskiej podarowała nam ją napisała list
specjalny w związku z tym ale oprócz tego to nie mieliśmy niczego,
żadnych dokumentów. Numer rejestracyjny tej przyczepki był chyba jak
pamiętam z 1981 roku. Na granicy spotkaliśmy młodą amerykankę około 30
lat pochodziła ze stanu Nowy Jork. Chciała się do nas przyłączyć nawet
myślała że sobie gdzieś załatwi rower i będzie z nami podróżować ale
tak nie było gdy tylko dotarliśmy do jednej z miejscowości ona nas
opuściła. W jednej z miejscowości kiedy to szukaliśmy noclegu ja i
Gedyminas wydarzył się drobny wypadek kiedy to cofając naszym
samochodem Guenter nie widząc uderzył jakiś samochód i uciekł z miejsca
wypadku. Ale jakiś czas później nie wiem czy to była policja czy jakieś
inne służby zatrzymały Guentera i musiał zapłacić odszkodowanie za
wyrządzone szkody. W stolicy San Jose musieliśmy się starać o kolejne
wizy, ja nie potrzebowałem wizy do Panamy ale dla Litwinów był to duży
problem. Nie chcieli wydać im wiz aż dopiero wtedy gdy
przeprowadziliśmy protest w wejściu do Ambasady Panamy. Rozwinęliśmy
nasz transparent rajdowy i prawie cala grupa wstawiła się by pomóc
przyjaciołom. W mieście David w Panamie spotkaliśmy Janne Szweda który
podróżuje już od kilku paru ładnych lat po świecie. Postanowił
przyłączyć się do nas. Gdy dotarliśmy do miasta Panama zatrzymaliśmy
się w sektorze USA przy policji kanału panamskiego. Tam zauważyłem
także duży kontrast pomiędzy strefą amerykańską a resztą miasta Panama.
Sektor USA był zadbany tzn: czysto, trawniki wystrzyżone itd. A
miasto Panama wyglądało nie wszędzie ale w większości budynki
obdrapane, brak czystości, choć wjeżdżając do sektora amerykańskiego
nie potrzeba było mieć wizy albo jakiejś specjalnej przepustki
znajdował się przy wjeździe posterunek ale nic zbytnio nie sprawdzał
choć mógł kogoś wylegitymować tak jak to było z nami gdy się
znaleźliśmy w tym sektorze. Z Panamy do Kolumbii nie ma drogi,
musieliśmy zacząć szukać innego transportu dla nas i naszego samochodu.
Janne i Flor postanowili się od nas odłączyć. Również w Panamie
odłączył od nas Guenter ale on postanowił podróżować oddzielnie i
przyłączyć się znów na granicy ekwadorsko-peruwiańskiej. My spędziliśmy
kilka a nawet kilkanaście dni szukając transportu bez rezultatu, cały
czas korzystając z gościnności Policji kanału panamskiego.
Postanowiliśmy się udać na drugą stronę Panamy i tam poszukać
transportu. Od jednej z głównych osób policji dostaliśmy wizytówkę i
mogliśmy powołać się na nią prosząc o pomoc Policję kanału panamskiego
ale znajdującą się z drugiej strony nad oceanem atlantyckim. Ja i
Oliver przebyliśmy jednego dnia trasę od oceanu spokojnego do oceanu
atlantyckiego. Nie było to jakieś specjalne osiągnięcie, przebyliśmy
około 70 km tyle mniej więcej wynosi odległość od jednego oceanu do
drugiego. W mieście Colon udało się znaleźć transport dla samochodu.
Trzeba było go i przyczepkę zapakować w kontener i został przesłany do
Kartageny w Kolumbii. Odległość nie była zbyt duża około 600 km, a
kosztowało to około $1300 dolarów. Później musieliśmy zacząć szukać
jakiegoś transportu dla nas. Sigitas ściągnął przez internet program
Net2Phone i dzięki temu mógł w miarę nie drogo porozmawiać z litwą i
nie tylko przez internet używając do tego laptopu i słuchawek z
mikrofonem. My po kilku dniowych bezowocnych
próbach poszukiwania w porcie transportu dla nas do Kolumbii
postanowiliśmy wrócić do miasta Panama i tam znaleźliśmy samolot mały
transportowy który zabrał nas na drugą stronę Panamy do małej
miejscowości nad oceanem atlantyckim ale już blisko granicy z Kolumbią
ten przelot na osobę kosztował około $54 dolarów było to dość drogo jak
dla nas. W tej miejscowości Puerto Obaldia udaliśmy się do Konsulatu
Kolumbii gdzie wbito nam pewne pieczątki które nie były pieczątkami
wjazdu do Kolumbii i przez to mieliśmy problem później z wyjazdem z
Kolumbii. W tej miejscowości wynajęliśmy małą łódź do której włożyliśmy
nasze rowery i popłynęliśmy do Kolumbii do małej miejscowości.
Przepłynięcie tą łodzią z silnikiem trwało około godziny a kosztowało
to około $12 dolarów na jedna osobę. Teren dookoła był wspaniały na
brzegu znajdowały się palmy, domy z desek i trzcin, góry. Ocean był
niebiesko-zielonkawy, ładna pogoda świeciło słońce. W wiosce już w
Kolumbii musieliśmy znaleźć inną łódź, którą moglibyśmy się dostać do
większego miasta czyli do Turbo. Znaleźliśmy taką łódź ale zbliżał się
wieczór i pogoda wskazywała ze będzie deszcz. Ale my jednak
zdecydowaliśmy się płynąć. Włożyliśmy nasze rowery i nasz ekwipunek do
łodzi z silnikiem i również sami do niej wsiedliśmy. Poinformowano nas
że będziemy płynąć około trzech godzin. Wypłynęliśmy jakiś czas później
zaczął padać deszcz, zrobiło się ciemno pojawiały się błyskawice i
słychać było trzask piorunów, ja się bałem wtedy, a jeśli by deszcz
silniejszy zaczął padać co wtedy? Nasi przewodnicy było ich dwóch
mówili o problemach nadchodzących po hiszpańsku może myśląc że nikt nie
rozumie tego języka, ale Manuel który był z Meksyku przetłumaczył nam
co się dzieje. Okazało się że zaczyna brakować paliwa i zgubiliśmy
drogę. Przy łodzi nie było świateł nie widzieliśmy co się znajduje
przed nami tylko wtedy gdy się pojawiały błyskawice mogliśmy widzieć że
przed nami pojawiały się czasami góry skalne znajdujące się na naszej
trasie. W końcu dotarliśmy do jakiegoś miejsca gdzie można było kupić
trochę benzyny. Płynąc na około było ciemno tylko z fal powstałych przy
przepływie naszej łodzi można było dostrzec małe światło. Do miasta
Turbo dotarliśmy na godzinę około 22-gą. Po około 5-ciu godzinach
płynięcia łodzią. Udaliśmy się na policję gdzie udzielono nam
schronienia ponieważ poinformowano nas że spodziewają się ataku. Noc
spędziliśmy na placu jednego z urzędów w tym mieście. Następnego dnia
Sigitas i Gediminas ruszyli do Kartageny a nasza reszta udała się do
Medellin autobusem. Podróżowaliśmy około 16-tu godzin poprzez
malowniczo położone góry i doliny. Gdy dotarliśmy przybył na dworzec
jeden emigrant litewski który przybył aby nam pomóc. Powiedział nam o
jednym hotelu i o cenie za niego. Ale my nie przystaliśmy na jego
propozycję. Więc on zabrał nas na jedno z medelińskich osiedli.
Zaprosił nas do jednej z restauracji a potem wskazał jedno miejsce
między drzewami na trawie, powiedział że tu możemy przenocować
bezpiecznie, że co jakiś czas będzie nas doglądał policjant. My cóż
mogliśmy robić była późna godzina na to ażeby szukać jakieś inne
miejsce noclegu. Przenocowaliśmy na trawie pośród drzew w pobliżu
osiedla mieszkaniowego. Rano przejeżdżała samochodem młoda kobieta i
zatrzymała się koło nas i zapytała co my tu robimy. Zaprosiła nas do
siebie. Na skromny poczęstunek i również abyśmy mogli się umyć. Później
odwiedziliśmy Uniwersytet Medelliński gdzie, jeden student zaoferował
nam pomoc w znalezieniu noclegu i tak następną noc spędziliśmy w
Teatrze. Później gdy dowiedzieliśmy się że Edvardas i Goda dołączyli po
kuracji w Gwatemali to i my również przybyliśmy do rodziny litewskiej u
której się zatrzymali. Kilka dni później dołączył Sigitas z Gediminasem
którzy odebrali samochód w Kartagenie. Miasto Medellin znane jest z
kartelu narkotykowego. W tym czasie kiedy my byliśmy tam raczej było
spokojnie. Medellin posiada metro nadziemne chyba jako jedyne miasto w
Kolumbii i nie tylko. Miasto to wygląda jak jedno z europejskich miast
chyba w dużym stopniu przyczynił się do tego narkotykowy kartel a
głównie Pablo Escobar. W Medellin odłączyli się od nas Olivier i Manuel
postanowili podróżować oddzielnie aż do granicy
ekwadorsko-peruwianskiej. My wyruszyliśmy kilka dni później z Medellin.
Podróżowaliśmy przez tereny górzyste. Gdy wyjechaliśmy z Medellin po
kilkunastu kilometrach musieliśmy się "wspinać" drogą asfaltową na
pasmo górskie po którym podróżowaliśmy. Moim starym Rometem z 1976
roku, choć już zmodernizowanym bo miał 21 biegów ale to i tak nie
wystarczało na trasę górską ponieważ biegi te nie były przystosowane na
tereny górskie, po prostu zębatki przednie były za wielkie. W
miejscowości Supia nocowaliśmy przy kościele Rzymsko-katolickim gdzie
przygotowali dla nas spotkanie z lokalną telewizją. Do dużego miasta
Pasto dojechaliśmy wieczorem i nie wiedzieliśmy gdzie się udać aby
zapytać o nocleg. Byliśmy trochę zrezygnowani. Wtedy zdarzył się chyba
cud. Wyszedłem aby znaleźć jakiś kościół aby prosić o pomoc w
przenocowaniu, udałem się na duży plac oświetlony, wtem zauważyłem
dziewczynę, postanowiłem zapytać się jej gdzie znajduje się kościół, a
także wytłumaczyłem jej dlaczego go szukam. Ona postanowiła nam pomóc.
Zaprowadziła nas pod swój dom, ale nie wiedziała czy będzie nas mogła
przenocować. Byliśmy grupą około 10-cio osobową, którą nie łatwo było
ulokować w mieszkaniu. Ale otrzymała pozwolenie. Mieszkała z bratem i
Mamą. Ona i jej brat studiowali. Przyszło jeszcze trochę osób do domu.
Siedzieliśmy do późnych godzin nocnych i rozmawialiśmy, również
mogliśmy przeprowadzić połączenie internetowe. W Manizales mieliśmy
problemy ze znalezieniem miejsca do noclegu. Udaliśmy się do kościoła
Rzymsko-katolickiego lecz nas nie przyjmowali tylko odsyłali od jednego
do drugiego. Fakt w tym że wtedy nie było osoby która by mówiła dobrze
po hiszpańsku, ale i tak udało się nam znaleźć w ostatnim momencie
kiedy to już było późno i pozostawało nam tylko spać na ulicy, wtedy
znaleźliśmy nocleg w domu opieki prowadzonym przez siostry zakonne.
Była to już późna godzina bo było chyba po 22-giej a siostry
zorganizowały potańcówkę z nami, przy głośno nastawionym do tego
magnetofonie. Ja w tym nie uczestniczyłem, dla mnie było to wielkim
zaskoczeniem. Ahmet również tańczył z siostrami. Następnego dnia
siostry umówiły spotkanie z dziennikarzami i dalej trzeba było ruszać w
trasę. W Ekwadorze w stolicy Quito która jest dość wysoko położonym
miastem jak nie jednym z najwyżej położonych stolic, dostałem gratis
wizę do Peru. Niedaleko stolicy znajduje się równik a tam pomnik.
Korzystając z podręcznego systemu GPS II udało mi się uzyskać takie
dane (S 000.00.12.9),(W 078.27.15.7) (Alt 2658m). Wydawało by się że
powinno być tam gorąco no bo przecież równik ale tak nie było ponieważ
znajduje się on na wysokości wyższej niż nasze Rysy. Tam ku mojemu
zaskoczeniu spotkałem polską grupę podróżującą chyba statkiem "Dar
Młodzieży". Ekwador musieliśmy przejechać szybko ponieważ czekał na nas
przygotowany program w Peru. Musieliśmy większą część Ekwadoru
przebyliśmy samochodem. Jest to teren górzysty i drogi są bardzo
zawiłe, jechaliśmy raz w górę raz w dół nasz samochód był bardzo
obciążony, aż pewnego razu zjeżdżając w dół hamulec nie działał
poprawnie. Przestraszyłem się!. Ale dzięki Bogu następnie był podjazd
pod górkę. Spieszyło nam się ale niestety problemy z samochodem. Był to
już wieczór tak więc musieliśmy w tam tym miejscu przenocować. Było to
na szczęście ładne miejsce obok drogi znajdowała się polanka pomiędzy
drzewami. Tam to się rozłożyliśmy aby przenocować. Rano niektórzy
obudzili się w wodzie, ponieważ gospodarz puszczał w obieg system
nawadniający. Część grupy musiała zostać i pilnować przyczepki a reszta
pojechała znaleźć mechanika aby naprawić hamulce. Nie mając zbyt dużo
jedzenia, porozglądałem się wokoło. Znalazłem kaktusy, a z tego co się
dowiedziałem ich młode liście można było spożywać, więc starałem się je
poodrywać choć nie było to łatwe ponieważ były one pokryte kolcami, aby
je spożyć trzeba było usunąć wszystkie kolce. Powrócili popołudniu my
nie tracąc czasu zapakowaliśmy wszystko i ruszyliśmy w trasę. 8-go
grudnia 1998 roku rano mieliśmy przekroczyć granicę z Peru, tam
spotkaliśmy ponownie Oliviera i Manuela którzy rozstali się z nami w
Medellin mieli co opowiadać, m. in. mówili o problemach z jakimiś
ludźmi w Kolumbii. Spotkaliśmy także Guentera który odłączył się od nas
w Panamie i także wiele miał do opowiadania. Mówił że jadąc autobusem
przez Ekwador w pewnej chwili chyba widział Godę. Był ten moment kiedy
to byliśmy zmuszeni czekać ponieważ hamulce samochodu były nie sprawne.
Na granicy ekwadorsko-peruwiańskiej powitała nas Soledad Olazo Rivas
koordynatorka peruwiańska rajdu, a także przedstawiciele straży
pożarnej "Bomberos" , Policji i telewizja. Dalej za nami jechała
policja i ambulans na sygnałach. Do miejscowości Suyana gdzie mieliśmy
przygotowane spotkanie z młodzieżą, z przedstawicielami miasta ,
mediami. Na spotkaniu z młodzieżą było bardzo dużo osób, przygotowane
były flagi różnych państw, była orkiestra, proszono nas o autografy i w
tym tłumie ktoś ukradł mój jedyny aparat Zenit 122. I kto by pomyślał
na spotkaniu młodzieżowym. Później już do końca ameryki nie robiłem
zdjęć po prostu nie było mnie stać aby kupić sobie jakiś aparat. Do
stolicy Limy pokonaliśmy naszym samochodem tereny pustynne około 1000
km i co ciekawego że podczas nocnego przejazdu mieliśmy eskortę wozu
policyjnego która zmieniała się co około 30-40 km. W sumie wzięło
udział około 20-kilku wozów policyjnych a w każdym po 3-ech, 4-ech
policjantów. To było niesamowite że grupę
cudzoziemców w samochodzie ochraniała całą noc prawie armia
policjantów. To chyba był cud że dopiero przy wjeździe do Limy a nie na
pustyni popsuł się nasz samochód "Challenger" jak go później nazwaliśmy
ponieważ zaczął się psuć. Był on na niskim podwoziu a w Ekwadorze
podróżowaliśmy po bezdrożach i tam uszkodził się samochód, były
uszkodzone wał korbowy z przodu i skrzynia biegów automatyczna której
naprawa kosztowała około $1000 dolarów. W Limie odbyło się oficjalne
spotkanie z vice Prezydentem miasta oraz z prasą, telewizją,
spotkaliśmy również klub kolarski "Cyclo Vida" którzy zamierzali
towarzyszyć nam przez resztę trasy w Peru. W Limie odbyło się przejazd
dookoła stolicy w którym mógł wziąźć każdy, uczestniczyło około 100-200
osób. W Limie zaobserwowałem duży kontrast pomiędzy biedotą a
bogactwem. W centrum miasta znajdują się bogate domy, wille takie jak w
USA dookoła zadbane czysto rosną trawniki, kwiaty jest to podlewane są
ludzie którzy o to dbają, a w około miasta na pustynnych kamienistych
wzgórzach stoją tzw. domy w około których nie ma ani skrawka zieleni,
nie ma kanalizacji ani wody bieżącej, tak mieszkają ludzie biedni. Ja
Sigitas i Gediminas zostaliśmy dłużej w Limie ponieważ trzeba było
naprawić samochód dobrze że przy tym mieliśmy pomoc warsztatu
samochodowego Urzędu Miasta. W ostatni dzień kiedy to już mieliśmy
wyjeżdżać przyszedł Walter (31 lat) (student /nauczyciel karate) z
bratem jednej dziewczyny która uczestniczyła w rajdzie. Chciał dołączyć
się do rajdu. Odjeżdżając podjechaliśmy pod jego dom a on wziął swoje
rzeczy rower i wyruszył z nami. Gdy już przejechaliśmy z miasta około
70 km znów się popsuł nasz "Challenger". Akurat jedna osoba był tak
miła Urzędu Miasta Limy że dała nam do siebie kontakt i poinformowała
że jeżeli będziemy potrzebowali pomocy to żebyśmy się z kontaktowali z
tą osobą. W tym momencie potrzebna była pomoc tej osoby. Sigitas
zadzwonił ale dobrze że był Walter to całą sprawę mógł wyjaśnić.
Przyjechała pomoc drogowa z warsztatu urzędu miejskiego i poholowała
nas z powrotem do Limy gdzie spędziliśmy kolejne dni. Gdy już
rzeczywiście w miarę był dobry samochód mogliśmy ruszyć na trasę gonić
grupę. Mieliśmy możliwość być w Cusco odwiedzić "Machupicchu" zaginione
miasto Inków położone wysoko w górach skąd rozciągał się niesamowity
widok na dolinę i rzekę. Można tam spotkać wielu turystów a bilet
wstępu kosztował około $20 dolarów, ale że miałem kartę studencką ISEC
to bilet kosztował o wiele taniej. Odwiedziliśmy również jezioro
Titicaca które jest położone najwyżej na świecie. Tam dotarliśmy na
małą wysepkę na której mieszka może kilkadziesiąt osób. Zajmują się oni
robieniem pamiątek i sprzedażą tych rzeczy. Podróżowaliśmy po
bezdrożach peruwiańskich. Drogi te były przeważnie ziemne wystawały
kamienie czasami był jakiś żwir a przy tym jak przejechał czasami jakiś
samochód było mnóstwo pyłu. Również był taki dzień że kiedy
zaczynaliśmy się jazdę była to wysokość bliska poziomowi morza było
gorąco, ale po przebyciu około 90 km i wdrapaniu się rowerami na
wysokość około 4000-5000 metrów zrobiło się naprawdę zimno gdy
dotarliśmy do Pampas Galeras. Tego dnia nie należałem do tych odważnych
którzy podróżowali na rowerach. W nocy było tak zimno że musieliśmy się
ciepło ubrać a nawet na głowy założyć czapki i spaliśmy jeden koło
drugiego. Rano zobaczyliśmy że gdzie niegdzie zamarzła woda. Wejście w
nowy rok spędziliśmy w górach w małej miejscowości Tarata. W Tacnie
ostatnim mieście przygranicznym pożegnaliśmy się z grupą rowerową "
Cyclo Vida" którzy towarzyszyli nam długi czas podczas przejazdu przez
Peru. Ciężko się było rozstawać. Soledad (ok. 40 lat)(Servas Peru) jak
również i Walter postanowili kontynuować rajd dalej . Siostra pożyczyła
mu na to pieniądze i dzięki temu mógł jechać dalej, choć nie był
przygotowany na dłuższą trasę. W Arica znów musieliśmy zacząć szukać
samodzielnie noclegów. Przyjęto nas w ochotniczej straży pożarnej.
Dzięki pomocy strażaków mieliśmy spotkanie z prasą a także z telewizją.
W Arice popsuł się znów samochód gdy wjeżdżaliśmy pod górę i na tym
podjeździe musiał tak stać. Ja spałem w samochodzie jako ochrona. Po
kilku dniach udało się go jak gdyby naprawić i można było jechać dalej
aby gonić grupę. W Iquique dogoniliśmy grupę która podróżowała na
rowerach przez tereny pustynne i znaleźliśmy ich u strażaków. Ale tam
co się okazało kolejna awaria "Challenger'a" i znów ja zostałem Sigitas
i Soledad, była tłumaczką w sprawach naprawy. W Iquique postanowił
odłączyć się od nas definitywnie Guenter był już zmęczony a poza tym to
miał już dość dokładania ciągle do psującego się samochodu. Grupa już
miała dość samochodu ponieważ jego naprawy były poważne i kosztowne i
nikt już nie chciał do niego dokładać. Ciąg dalszy może nastąpi - należy spytać Sławka! Napisał: Sławomir Płatek z Radomia, uczestnik Rajdu Korekta błędów: Marcin Kraś |
